Muziekgeschiedenis van 16 Juli

Robin McAuley (2e van links) is vanaf 16 Juli 2006 de opvolger van Jimi Jamison als de zanger van Survivor. Robin McAuley is afkomstig van The McAuley Schenker Group. Contractuele, creatieve en zakelijke meningsverschillen met gitarist Frank Sullivan zijn de reden voor het vertrek van Jamison bij Survivor. Jimi Jameson is in 1984 de opvolger van Dave Bickler, die Survivor in 1977 heeft opgericht samen met toetsenist Jim Peterik, gitarist Frankie Sullivan, Gary Smith en Dennis Johnson. Survivor heeft In Nederland tweemaal een tweede plaats in de Nederlandse Top 40. In 1982 met Eye Of The Tiger en in 1986 met Burning Heart. Survivor anno 2007 (foto) bestaat naast Robin McAuley als nieuwe zanger uit: Frankie Sullivan (gitaar), Marc Droubay (drums), Chris Grove (gitaar/toetsen) en Billy Ozzello (bas). Drummer Marc Droubay is blij met de komst van McAuley: "We have played the same set list for five years. Having a singer of Robin's caliber allows us to change up the set list and give the fans the opportunity to hear songs live they have asked to hear for years! Songs they have never heard live before." Ook gitarist Frankie Sullivan, die in het verleden weleens met McAuley heeft gewerkt is opgetogen over zijn komst: "So we embark on a totally new Survivor. One that for the first time in many years is based on music and performing. Robin loves the fans and is no doubt one of the best front men I have ever known! I guess it's the luck of two Irishmen, McAuley/Sullivan finally taking its place in time and where it belongs, making music and making fans happy!" Robin McAuley zelf heeft er ook zin in, en hoopt dat de fans hem een kans geven: "I'm very excited at this opportunity to sing for Survivor. I can only hope the Survivor fans give me a fighting chance. Frankie (Sullivan) and I have worked together in the past I am extremely excited to start writing with him again and playing with a great bunch of guys. This new Survivor promises to be full of energy, and with such a stable of awesome tunes to pick from, who knows what each show will bring. I'm ready!"

Op 16 Juli 1985 bereikt Crazy For You van Madonna de gouden status in Amerika. Crazy For You is op 2 Maart 1985 de Billboard Hot 100 binnengekomen, en staat in de week van 11 mei 1985 aan de top. Het is voor Madonna, na Holiday, haar tweede Amerikaanse nummer 1-hit.

De Amerikaanse zangeres Jo Stafford overlijdt op 16 Juli 2008 in haar woonplaats Century City in Californie aan de gevolgen van hartfalen. Jo Elizabeth Stafford wordt op 12 November 1917 in Coalinga, Californie geboren en begint haar zangcarrixc3xa8re samen met haar zussen Christine en Pauline in The Stafford Sisters. Deze groep houdt op te bestaan wanneer Christine en Pauline trouwen. Jo sluit zich aan bij The Pied Pipers, die de aandacht trekken van Axel Stordahl en Paul Weston; de arrangeurs van Tommy Dorsey. Het gezelschap maakt de eerste platen voor RCA Victor. In 1942 komt er een eind aan de samenwerking tussen Tommy Dorsey en The Pied Pipers. De groep vertrekt van RCA naar Johnny Mercer's Capitol Records, waar inmiddels ook Paul Weston de sceptor zwaait. Paul Weston en Jo Stafford trouwen en de zangeres begint een succes-volle solocarriere. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Stafford is erg populair bij Amerikaanse soldaten wat haar de bijnaam G.I. Jo opleverd. Vanaf 1944 presenteerd Stafford een NBC muziekprogramma: The Chesterfield Supper Club. In de jaren 40 en 50 heeft Jo Stafford veel hits. Niet alleen als soliste, maar ook als zangeres in duet met namen als Frank Sinatra, Gordon MacRae, Johnny Mercer en Frankie Laine. Bekende nummers van Jo Stafford zijn: Long Ago, It Could Happen To You, That's For Me, No Other Love, Shrimp Boats, You Belong To Me, Jambalaya, Keep It A Secre en Make Love To Me. Daarnaast is ze ook populair als comedixc3xa8nne. Met haar man Paul Weston treed ze op als Jonathan en Darlene Edwards. Voor hun album Jonathan & Darlene Edwards In Paris (waarop zij expres vals zingt) ontvangen ze zelfs een Grammy Award. In 1975 trekt de zangeres zich terug uit de muziekbusiness. In het begin van de jaren negentig keert ze terug als mede-eigenaar van het Corinthian Record label dat door haar man is opgezet. In 2006 brengt Jo Stafford haar archief en dat van de in 1996 overleden Paul Weston onder bij de University Of Arizona. Jo Stafford is 90 jaar geworden.

Alan Osmond treedt op 16 Juli 1974 in Salt Lake City in de Amerikaanse staat Utah in het huwelijk met Suzanne Pinegar. Samen krijgen zij acht zonen (Douglas Kenneth, David Levi, Scott Merrill, Jonathan Pinegar, Alexander Thomas, Tyler, Michael Alan jr. en Nathan George). De acht zonen van de voormalige Osmond treden tegenwoordig op onder de naam The Osmonds Second Generation.

In Pistoia in Italie wordt op 16 Juli 1984 tijdens het Pistoia Blues Festival een tribute optreden gehouden voor de, aan het begin van het jaar, aan longkanker overleden bluesheld Alexis Korner. Onder de muzikanten die deel nemen aan de tribute, is ook saxofonist Dick Heckstall -Smith, die lang met Alexis Korner gewerkt heeft. Op drums spelen Ginger Baker (Alexis Korner, Graham Bond en Cream) en John Hiseman (John Mayall). Gitaar wordt gespeeld door Jimmy Page. Verder zijn ook Barbara Thompson en Georgie Fame aanwezig. Tijdens het concert worden blues klassiekers als Leroy Carr's How Long Blues, Perry Foster's Got My Mojo Workin', en Willie Dixon's Hoochie Coochie Man gespeeld.

Op 16 Juli 1972 treedt Smokey Robinson in Washington D.C. voor het laatst op met The Miracles. Zijn afscheid komt niet onverwacht, met het optreden in de Amerikaanse hoofdstad sluit de groep namelijk een zes maanden durende afscheidstournee af. De groep is in 1955 door Smokey Robinson opgericht als The Matadors. Terwijl Robinson aan een solo carriere begint, gaan The Miracles verder met de 20 jaar oude Billy Griffin als nieuwe leadzanger. In Maart 1976 wordt met Love Machine nog éénmaal de top van de Billboard Hot 100 gehaald. Met Sweet Harmony heeft Smokey Robinson in 1973 zijn eerste solo-hit. Van 1985 tot 1988 is Robinson vice-president van Motown Records.

The Kinks komen op 16 Juli 1966 op de eerste plaats in de Nederlandse Top 40 met het nummer Sunny Afternoon. Ook in Amerika is Sunny Afternoon een grote hit, maar er had meer in gezeten als ze niet tegen een zware straf van de Amerikaanse muzikantenbond waren opgelopen. Na een TV optreden in 1965 krijgt de groep ruzie met een medewerker van de omroep, waardoor The Kinks een verbod krijgen om live op te treden in Amerika. Door dit verbod zien The Kinks een grote carriere in Amerika aan hun voorbijgaan. Ray Davies verteld in een interview met de BBC in 2005 dat achteraf die boycot misscien wel een zegen is geweest. "Daardoor waren we wel genoodzaakt om ons alleen op de Engelse markt te richten, met als gevolg dat onze nummers zo door en door Engels werden. Als we toen al zo groot in Amerika waren geworden, waren we nu misschien net zoals de Stones geweest", aldus Davies met afgrijzen in zijn stem.

Op 16 Juli 1976 begint in het Congresgebouw te Den Haag de eerste editie van het North Sea Jazz Festival. Op het drie-daagse festival, georganiseerd door Paul Ackett, zijn grootheden als John Lee Hooker, Ray Charles, Sarah Vaughan en Dizzy Gillespie te beluisteren. Het jaarlijks terugkerende festival groeit al snel uit tot één van de belangrijkste Europese jazzfestivals. In 2005, bij het dertigjarig jubileum, wordt het fesrival voor de laatste keer in Den Haag gehouden. Vanaf 2006 gebeurd het allemaal in Rotterdam.

Kelly Rowland wordt tijdens een optreden in Lagos, Nigeria op 16 Juli 2007 onwel en zakt op het podium in elkaar. In het ziekenhuis blijkt dat de voormalige zangeres van Destiny's Child uitdrogingsverschijnselen heeft. Yvette Noel-Schure, de woordvoerster van de zangeres laat weten: "She was taken to an undisclosed local hospital for a check-up and is in good condition at present." Kelly Rowland is in Nigeria voor een promotietournee voor haar tweede soloalbum Ms Kelly, dat op 25 Juni 2007 is uitgekomen. Ms Kelly bereikt in Amerika een 6e plaats in de Billboard albumlijst. In Nederland komt het album niet verder dan een 66ste plaats als hoogste notering.

In de Nederlandse Top 40 van 16 Juli 1966 bereikt de single Russian Spy And I van The Hunters met een zestiende plek zijn hoogste notering. Russian Spy And I, met op de B-kant het nummer Spring, is op 4 Juni 1966 op een 33ste plaats binnengekomen. The Hunters is een beatgroep uit Amsterdam-Oost. De band bestaat dan uit sologitarist Jan Akkerman, ritmegitarist Paul Hubert, basgitarist Ron Bijtelaar en drummer Sydney Wachtel. Russian Spy And I is geschreven door Jan Akkerman en producer Casper Koelman onder de schuilnaam Javelin. Janosh is de opvolger van The Russian Spy And I. Op de B-kant staat When I See Babette. Deze single komt op 24 September 1966 binnen op veertig in de Nederlandse Top 40, en is een week later alweer uit de lijst verdwenen.

The Who geeft op 16 Juli 1965 een concert in de Town Football Ground in Whaddon, Cheltenham. De groep treedt op ter afsluiting van het Cheltanham Festival 1965. Andere groepen die optreden zijn ondermeer The Yardbirds, Shades Of Blue en The Hellions, waarin Jim Capaldi en Dave Mason zitten, die later met Steve Winwood de groep Traffic oprichten.

In het Amsterdamse Paradiso wordt op 16 Juli 2001 een uitvaartdienst voor Herman Brood gehouden. De kist met het stoffelijk overschot van de zanger/kunstenaar staat middenop het podium. The Wild Romance, Andre Hazes, Kaz Lux, Bart Chabot, Jules Deelder, Hans Teeuwen, Herman Broods weduwe Xandra en hun dochter Lola herdenken de overleden zanger. Aan het einde van de uitvaartdienst wordt zijn versie van My Way gedraaid. Hierna wordt Herman Brood onder massale belangstelling naar het crematorium Westgaarde in Amsterdam-Osdorp gereden. Hij is op 11 juli 2001 van het dak van het Hilton Hotel in Amsterdam gesprongen. Op zijn lichaam wordt een briefje gevonden met de woorden: "Ik heb er geen zin meer in, misschien zie ik jullie nog wel eens. Maak er een mooi feest van". Herman Brood is 54 jaar geworden.

The Beach Boys maken op 16 Juli 1963, in de Western Recorders Studio in Hollywood, de opnamen af van hun album Surfer Girl. The Beach Boys zijn hier op 12 Juni 1963 aan begonnen. Op 16 Juli 1963 worden de nummers Our Car Club, Your Summer Dream, Hawaii, Surfers Rule, In My Room, The Rockin' Surfer en het instrumentale Boogie Woogie opgenomen. De LP Surfer Girl verschijnt op 16 September 1963, en komt op 12 Oktober 1963 binnen in de albumlijst van Billboard. Surfer Girl bereikt een zevende plaats.

Op 16 Juli 1981 komt de zanger/componist Harry Chapin om het leven tijdens een auto-ongeluk in Jericho, New York. Harry's auto wordt op The Long Island Expressway door een vrachtwagen geramd, vliegt in brand en wordt volledig verwoest. Harry Chapin wordt geboren op 7 December 1942 in Manhattan, New York. Na een afgebroken vliegersopleiding en een studie filosofie wordt Harry Chapin filmer. Hij maakt tussen 1965 en 1970 meer dan 300 films, waarvan er één in 1969 een Academy Award wint. In die tijd is hij ook actief in een folkgroep, samen met zijn vader en broers in het mekka van de Amerikaanse folkscene, Greenwich Village. Als de groep uiteengaat, stelt hij zelf een groep samen waarmee hij in 1972 zijn eerste album maakt: Heads And Tales. Het nummer Taxi van dit album wordt een hit in de Verenigde Staten, het jaar daarop gevolgd door W.O.L.D. van het album Short Stories, dat ook in Nederland een bescheiden succes heeft. Een ander nummer, Circle, krijgt hier bekendheid in de uitvoering van The New Seekers. Hoewel Harry in de Verenigde Staten inmiddels een gevestigd artiest is, blijft zijn succes in Europa  beperkt. Harry's liedjes zijn vaak short stories, compleet met de onverwachte wending aan het eind van elk liedje. In Mei 1977 treedt hij voor het eerst op in Nederland. Dit is tevens zijn eerste optreden op het vasteland van Europa. Van zijn elpees zijn alleen de laatste vier in Nederland te krijgen. Harry Chapin is 38 jaar geworden.

Johnny Mathis neemt op 16 Juli 1957, samen met The Ray Conniff Singers, het nummer Chances Are op in de Columbia Studio in New York. Changes Are wordt op 12 Augustus 1957 uitgebracht, en komt een maand later binnen in de Billboard Top 100. In de week van 21 Oktober 1957 staat Chances Are één week bovenaan.

De muziek-documentaire No Nukes gaat op 16 Juli 1980 in New York in premiere. De opnamen zijn ondermeer gemaakt tijdens gratis openlucht-concerten in Central Park en in Madison Square Garden in New York. Met deze concerten spreken de artiesten zich uit tegen het gebruik van kernwapens. In de film zijn ondermeer The Doobie Brothers, Crosby Stills Nash & Young, James Taylor, Carly Simon, Bruce Springsteen en Jackson Browne te zien en te horen.

Vanwege keelproblemen moet Sting op 16 Juli 1988 een optreden in Calgary in Canada afbreken. Artsen adviseren de zanger enige tijd rust te houden. Het optreden op 17 Juli 1988 in Edmonton wordt afgelast. Elfduizend teleurgestelde Sting-fans krijgen hun geld terug.

Op 16 Juli 1996 komt er een voortijdig einde aan het leven van John Panozzo, de zwaar aan alcohol verslaafde drummer en mede-oprichter van Styx. Hij overlijdt in zijn woning in Chicago aan een maagbloeding, terwijl de rest van de groep aan een reunie tournee bezig is. Styx draagt de rest van de tour op aan hun overleden drummer. John Anthony Panozzo wordt geboren op 20 September 1947 in Chicago, Illinois. In 1961 richt hij samen met zijn tweeling broer Chuck en buurjongen Dennis DeYoung de band The Tradewinds op. In 1970 met de komst van James 'J.Y.' Young en John Curulewski wordt de naam gewijzigd in TW4. Wanneer de groep een contract krijgt bij Wooden Nickel Records wordt de naam opnieuwe gewijzig, nu in Styx. John Panozzo is 47 jaar geworden

Vlak voor een show van Def Leppard in het Music Theatre in het Amerikaanse Alpine Valley wordt hun roadie Steve Cayter op 16 Juli 1988 getroffen door een hersenbloeding. De technicus is op slag dood.

Op 16 Juli 2003 overlijdt in Fort Lee, New Jersey de Cubaanse zangeres Celia Cruz aan de gevolgen van een hersentumor. Celia de la Caridad Cruz Alfonso wordt op 21 Oktober 1925 geboren in La Habana in Cuba, en begint haar muzikale loopbaan in haar kinderjaren,zingend op straathoeken. In 1950 vervangt Celia Cruz de zangeres van de band La Sonora Matancera, wat haar grote doorbraak betekent. Na de machtsovername door Fidel Castro in 1960 vertrekt La Sonora Matancera voor een geplande tournee door Mexico. In plaats van terug te keren naar Cuba vlucht de complete band naar Amerika. Cruz krijgt in 1961 het Amerikaanse staatsburgerschap en weigerd naar haar vaderland terug te keren zolang de communisten aan de macht zijn. In 1962 trouwt ze met de trompettist van de band, Pedro Knight, die later ook haar manager wordt en met wie ze tot haar dood getrouwd zou blijven. Cruz groeit uit tot de Queen of Salsa en brengt in haar meer dan vijftig jaar durende carierre meer dan 70 albums uit, waarvoor ze in totaal vijf Grammy's en twee Latin Grammy's voor krijgt. Talloze onderscheidingen krojgt de zangeres, waaronder ondermeer eredoctoraten van Yale Universiteit, Florida International Universiteit en Miami Universiteit, een National Medal of Arts (de hoogste eer voor een artiest in de Verenigde Staten) en een ster aan de Hollywood Walk of Fame. In New York, Mexico, Costa Rica en Miami, Florida worden straten zijn naar haar vernoemd. Op muzikaal gebied werkt Cruz veel samen met drummer Tito Puente. Samen leveren ze een grote bijdrage aan het populariseren van Latijnse muziek en de Salsamuziek in Amerika en Europa. Naast haar werk met Puente werkt Celia Cruz ondermeer samen met Johnny Pacheco, Willie Colon, Pete Conde, Ray Barretto, Sonora Poncena en Fania All Stars en maakt veel Latin Music klassiekers. Ze doorbreekt culturele grenzen door samen te werken met populaire Amerikaanse artiesten als Patti Labelle, David Byrne en Dionne Warwick. Celia Cruz is 78 jaar geworden.

Luciano Pavarotti, Jose Carreras en Placido Domingo geven op 16 Juli 1994 een concert in het Dodger Stadium in Los Angeles. De Drie Tenoren doen dit, net als in 1990, ter gelegenheid van de finale van het WK voetbal die de volgende dag plaatsvind. De opnamen van het concert worden onder de naam The Three Tenors In Concert 1994 op CD uitgebracht.

Op 16 juli 1976 besluit het duo Loggins & Messina er een punt achter te zetten. Kenny Loggins (links) (gitaar/harmonika/zang) verhuist op jonge leeftijd naar Californie. Daar speelt hij in de groepen Second Helping en Gator Creek. Loggins krijgt in 1971 een contract van CBS, die Jim Messina als producer aanwijst. Jim Messina (rechts) (gitaar/zang) leert gitaar spelen van zijn vader, een countrymuzikant. Na de middelbare school wordt hij producer voor een kleine platenmaatschappij, komt daarna terecht bij de Hollywood Studio's, waar hij ondermeer werkt met The Buffalo Springfield. Eind 1967 voegt hij zich bij deze groep en produceert het laatste album, Last Time Around. Samen met Richie Furay en Rusty Young richt Jim Messina de countryrockgroep Poco op, die hij na drie elpees in november 1970 verlaat. Jim Messina wordt daarna producer en treedt in dienst bij CBS. Deze plaatschappij wijst hem in 1971 aan om het album van Kenny Loggins te produceren. Na de breuk in 1976 is Kenny Loggins het meest succesvol met zijn solo-carriere. Hij heeft hits met ondermeer Whenever I Call You Friend, This Is It en Footloose.

Bobby Darin staat op 16 Juli 1958 in de Atlantic Studio in Manhattan in New York om onder productionele leiding van Ahmet Ertegun de nummers Pity Miss Kitty, Lost Love, Keep A Walkin' en I Want You With Me op te nemen.

Op 16 Juli 1966 komt de single Ring Ring (I've Got To Sing) van Ferre Grignard op nummer 27 binnen in de Nederlandse Top 40. Ring Ring (I've Got To Sing) bereikt op 3 September 1966 de zestiende plaats. Ferre Grignard is een Belgische zanger/kunstenaar die op 13 Maart 1939 in Antwerpen wordt geboren. Na Ring Ring (I've Got To Sing) haalt hij nog twee keer de Nederlandse Top 40 met Drunken Sailor in oktober 1966 en Yama Yama Hey Hey in mei 1969. In maart 1975 geeft Ferre Grignard nog een optreden in De Melkweg in Amsterdam. Hij overlijdt op 8 augustus 1982 na een lange strijd tegen keelkanker.

Gitarist Robin Trower verlaat op 16 Juli 1971 de groep Procol Harum. Hiermee komt een eind aan een 11 jaar durende samenwerking met zanger Gary Brooker. Robin en Gary zijn de oprichters van The Paramounts, een groep die in 1967 de naam verandert in Procol Harum. Robin Trower richt na zijn vertrek de band Jude op, met Clive Bunker (ex-Jethro Tull), Jim Dewar (ex-Stone The Crows) en de dan nog onbekende Schotse zanger Frankie Miller. Deze groep loopt binnen een paar maanden op de klippen en Trower formeert The Robin Trower Band, met Jim Dewar (bas en zang) en Reg Isadore (drums). Met zijn onmiskenbaar door Hendrix beinvloede gitaarspel slaat Trower erg goed aan in de Verenigde Staten. Engeland blijft in de erkenning van zijn gitaarheld lichtelijk achter. Na het album Bridge Of Sighs wordt Isadore vervangen door Bill Lordan (ex-Sly Stone). De albums For Earth Below, Robin Trower Live, en Long Misty Days verkopen opnieuw uitstekend in de Verenigde Staten en veel minder in Europa. Mei 1976 treedt Robin Trower op in het Zuiderpark te Den Haag als voorprogramma van The Rolling Stones. September 1976 voegt bassist Rusty Allan zich bij de groep. Laatste wapenfeit van Robin Trower is Living Out Of Time, een CD en DVD opgenomen tijdens het Crossroads Festival in Duitsland op 3 Maart 2005, de 60ste verjaardag van Trower.

In Asbury Park, New Jersey wordt op 16 Juli 1994 het twintigjarig bestaan van de Stone Pony Bar gevierd met een optreden van Southside Johnny & The Asbury Jukes. Het publiek is aangenaam verrast als ineens Bruce Springsteen, Patti Scialfa, E-Street Band-drummer Max Weinberg en Jon Bon Jovi het podium opkomen om een paar nummers te spelen. Bruce Springsteen heeft in 1974 regelmatig in de Stone Pony Bar opgetreden.

Q65 bereikt op 16 Juli 1966 de vijfde plaats in de Nederlandse Top 40 met hun single The Life I Live. Deze single is op 11 Juni 1966 op veertig binnengekomen, en is de tweede single van de Haagse groep. Op de B-kant van The Life I Live staat Cry In The Night. Hans van Hemert heeft deze single geproduceerd. You're The Victor, de eerste single van Q65, is een productie van Peter Koelewijn. Q65 is een beatgroep die in Januari 1965 in Den Haag is opgericht door zanger Wim Bieler, de gitaristen Joop Roelofs en Frank Nuyens, bassist Peter Vink en drummer Jay Baar. Jay Baar overlijdt op 41-jarige leeftijd op 7 november 1990 in een afkickcentrum in Amsterdam aan de gevolgen longkanker. Willem Bieler is 53 jaar als hij op 21 november 2000 aan een hartstilstand overlijdt.

Donna Summer treedt op 16 Juli 1980 in het huwelijk met Bruce Sudano, de componist van haar hit Bad Girls. Samen krijgen zij twee dochters (Brooklyn in 1981 en Amanda in 1982). Voor Donna Summer is dit haar tweede huwelijk. Zij is eerder van 1971 tot 1976 getrouwd geweest met Helmut Sommer. In 1974 wordt hun dochter Mimi geboren.

Vanaf 16 Juli 1973 ligt het album Pat Garrett & Billy The Kid van Bob Dylan in de platenwinkel. Pat Garrett & Billy The Kid is de soundtrack van de gelijknamige film waarin Bob Dylan de rol van Alias speelt. Kris Kristofferson is te zien als Billy The Kid, James Coburn is Pat Garrett en Rita Coolidge speelt Maria. De regie is in handen van Sam Peckinpah. Pat Garrett & Billy The Kid komt op 4 Augustus 1973 de Billboard-albumlijst binnen, en weet de 16de plaats te bereiken. Het van het album afkomstige Knockin' On Heaven's Door, met Roger McGuinn op gitaar, wordt op single uitgebracht. Knockin' On Heaven's Door bereikt de twaalfde plaats in de Billboard Hot 100.

The Coasters nemen op 16 Juli 1959 in de Atlantic Studio in New York het nummer Poison Ivy op. De single wordt geproduceerd door Jerry Leiber en Mike Stoller. Aan de knoppen zit technicus Tom Dowd. Poison Ivy is niet alleen een gifmengster van vlees en bloed, maar is ook een giftige netelsoort die ondermeer voorkomt langs de oevers van de Mississippi rivier. Poison Ivy komt op 24 Augustus 1959 binnen in de Billboard Hot 100, en haalt een 7de plaats.

Op 16 Juli 1966 wordt door gitarist Eric Clapton, drummer Ginger Baker en bassist Jack Bruce de groep Cream opgericht. In werkelijkheid is het Ginger Baker die Clapton benadert met het voorstel samen een groep op te richten. Clapton wil daaraan echter alleen gehoor geven als Jack Bruce, met wie hij eerder kortstondig in John Mayall's Bluesbreakers samenspeelt en die Baker zelf nog kent uit The Graham Bond Organization, als bassist wordt aangetrokken. Clapton weet niet wat hij zich op de hals haalt; muzikaal passen bassist en drummer weliswaar perfect bij elkaar, maar op het persoonlijke vlak blijken het twee kemphanen die elkaar bij voortduring in de haren zitten. Als groep blijkt de combinatie echter van meet af aan een groot succes door de unieke bundeling van Claptons furieuze blueslicks en de jazzy basis van de ritmesectie. Anders dan bij de in Creams kielzog opduikende powertrio's als bijvoorbeeld The Jimi Hendrix Experience (waar Hendrix' gitaar en vocalen de dienst uitmaken) is Cream vooral een samenwerkings- verband van drie gelijkwaardige musici. De groep verwerft zich van meet af aan een grote faam als live-act. In nummers met lange, geimproviseerde gedeelten leveren de drie instrumentalisten op de buhne ware veldslagen. Zeker live is de muziek van Cream dan ook voor het grootste gedeelte geimproviseerd. De groep debuteert in 1966 op het Windsorfestival en in hetzelfde jaar komt het debuutalbum Fresh Cream uit. Op deze elpee maakt Cream hoofdzakelijk witte blues, maar er zijn al duidelijke indicaties dat de groep meer kan.Op de albums Disraeli Gears en Wheels Of Fire gebruikt men de blues slechts als basis en wordt in zowel muziek als teksten vrijelijk geexperimenteerd, met name met psychedelische invloeden. In 1968 staat Cream op het toppunt van haar roem: alle elpees zijn millionsellers en als live-attractie kent de groep haar gelijke niet. Met name Clapton heeft echter ondanks het succes het gevoel muzikaal te stagneren en eind 1968 besluit men daarom uit elkaar te gaan. Het laatste concert vindt plaats op 26 November 1968 in de Royal Albert Hall te Londen. Na dit optreden maakt Cream nog een uitstekende afscheidselpee, Goodbye, die voor de ene helft bestaat uit studio- en voor de andere helft uit live-materiaal. Toch verschijnen er daarna nog twee live-elpees, Live Cream en Live Cream Vol. 2, die bestaan uit eerder gemaakte opnamen. Op 2, 3 , 5 en 6 Mei 2005 staat Cream in de Royal Albert Hall in Londen voor een aantal rexc3xbcnie-concerten.

Echo & The Bunnymen treden op 16 Juli 1983 op in het Odeon Theatre in Birmingham, Engeland. Op dezelfde dag komt ook hun nieuwe single Never Stop binnen in de Britse hitparade.Never Stop bereikt een 15e plaats als hoogstye notering.

De 250ste aflevering van TopPop wordt op 16 Juli 1976 door de AVRO op Nederland 2 uitgezonden. AVRO's TopPop wordt deze keer speciaal op locatie opgenomen. Gasten zijn ondfermeer The Brotherhood Of Man en Jesse Green. Op 14 en 15 Juli 1976 rijdt een speciale TopPop-trein, ten oosten van de lijn Heerenveen-Den Bosch, door het land. Aanvankelijk is het de bedoeling dat de trein met papier wordt beplakt. Het probleem is echter dat alle vellen papier weg waaien wanneer de trein gaat rijden. De trein wordt hierop beschilderd door de decorbouwers van TopPop. De 250ste uitzending is zo'n succes dat de AVRO besluit deze aflevering van TopPop op 23 Augustus 1976 te herhalen.

Enkele leden van Guns N'Roses worden op 16 Juli 1993 in Argentinixc3xab gearresteerd voor het in bezit hebben van cocaine. Volgens een voormalig agent van de geheime dienst hebben zij de drugs gekocht van een dealer in hun hotel in Buenos Aires. Er wordt echter geen cocaine in hun hotelkamers aangetroffen. Een uur voordat Guns N'Roses in Buenos Aires het toneel opgaan wordt de aanklacht ingetrokken.


Muziek Jarige Op 16 Juli

1934: Denise La Salle - Zangeres USA
1939: William Bell (William Yarborough) - Soul-Zanger USA
1940: Tony Jackson - The Searchers Bas/Zang
1941: Desmond Dekker (Desmond Dacres) - Zanger Jamaica († 25 Mei 2006)
1941: Butch Baker - The Barron Knights Gitaar
1947: Thomas Boggs - The Box Tops Drums
1949: Ray Major - Mott The Hoople Gitaar
1952: Stewart Copeland - The Police Drums
1957: John Van Eijk - Toetsenist Nederland
1960: Eus Van Someren - The Scene Gitaar
1970: Lee Baxter - Caught In The Act Zanger
1971: Ed Kowalczyk - Live Zanger
1978: TJ Jackson - 3T Zanger
1979: Jenske Moermond - Wow Zangeres